TEMPO DE DESPEDIDA 18/09/12

Na vida, todo o que comeza remata, polo tanto, o momento da despedida era inevitable. Sen embargo, América non parecía moi contenta coa nosa marcha. Despois de dez días de tempo veraniego, así de triste e oscura (como Fonseca) presentouse a mañá.

Estivemos toda a mañá na escola de Newark, comimos spaguettis con albóndigas, verdura, ensalada e froita. E mentras unhas o facían así de animadas


Adrián estaba así de pensativo. Non sei moi ben se todo estaba riquísimo e quería repetir ou se alegraba de que xa non lle quedara máis no prato.

Tamén asistiron a clase, de aí non temos fotos. Bueno, unha que fixemos a escondidas xa que nos chamou a atención a capacidade de concentración de Jesús. ¿Que estaría lendo?¿Será posible que un libro de texto en inglés obre tal marabilla?

E así, entre comidas e cambios de clase, case sen darnos conta, o tempo de dicir adeus, chegou pouco despois do mediodía. A partires dese momento, todo foron presas, abrazos e un sonriso nervioso.

 Mariíña esqueceu por uns minutos as ronchas que a martirizaban e Antonio, en fin, xulgade vós mesmos, ¿está superado ou non pode con máis apertas? Coitadiño!

Claro que, houbo algunhas que aportaron un toque distinto, de cor e humor á emoción do momento. A ver que vos parece a escea...

Xa non había máis tempo, o xusto para correr ao autobús e atoparse por última vez coa mirada do irmán/irmá americano/a.

Aí comezou a nosa viaxe de volta. Ao principio un pouco complicada, definitivamente, América resistíase a deixarnos marchar e desencadenou unha tormenta que retrasou a saída do avión dúas horas. Polo tanto, procuramos levar as cousas con bo humor, para iso estaba Jesús que non deixou de suavizar a espera coas súas anécdotas. Entre outras cousas, abriu a mochila e mostrounos o regalo que lle traía a Raquel: un vestidito para o oso que lle regalara o ano pasado! Pero mirade, mirade, que vestido tan patriótico.

E despois de tanta emoción e tanta risa, nada máis subir o avión, isto foi o que pasou.

                                                                                            Ja,ja,ja, benditiños!

Se USA se resistía a soltarnos, a patria chica non ía a ser menos e se vestiu así de radiante para recibirnos (sobrevoábamos Galicia).

Hora de espertar, pero o persoal parecía un pouco cansado, aínda que non malhumorado.

Ja,ja,ja, non podían nin coas mochilas, sen embargo estaban pensando nas asignaturas que tiñan ao día seguinte na escola!

O resto da historia xa a coñecedes. Polo tanto,  tócame a min despedirme de todos vós, non sen antes AGRADECER o seu traballo, colaboración, apoio e/o cariño a:

1- O colexio CPI Manuel Padín Truiteiro que, co apoio maioritario do claustro, permitiu levar a cabo este intercambio e se volcou nel cando estiveron aquí os americanos.
2- Ás coordinadoras do programa polas innumerables horas adicadas á organización do mesmo. En España:  profesora de Inglés: Chon Pereira Rodríguez e, en USA, a profesora de español: Maite Mcneilly-Anta.

3- Ás familias, tanto españolas como americanas pola súa atención e coidado dos nenos/as cando estaban no país de acollida.
4- A Joe, o conductor do autobús en New York pola súa comprensión, a boa disposición en todo momento e a súa simpatía.

5- E, sobre todo, aos nenos/as polo seu SABER ESTAR, EDUCACIÓN E EXTRAORDINARIO COMPORTAMENTO do que fixeron gala en todo momento.

MOITAS FELICIDADES E GRAZAS A TODOS/AS  POR FACER DESTA UNHA VIAXE INESQUECIBLE!



Terán outras oportunidades de ver os recunchos do mundo e medrar como seres humanos, alcanzarán novos horizontes e, esperemos, construirán unha sociedade máis xusta e tolerante. BOA SORTE aos que marchan do colexio e VÉMONOS MAÑÁ aos que quedan.

 Agora sí, moitas grazas por ler o blog e unha afectuosa aperta para todos/as.

VIVENCIAS 17/09/12

Mañá é día de despedida e haberá bágoas, pero non sería xusto quedarnos con esa imaxe como lembranza final deste intercambio. Así que vou a compartir con vós, algunhas reflexións e imaxes deste país que nos acolleu por uns días.

Dícese, e parece ser certo, que USA é un país de contrastes e cousas increíbles. Non vou a estenderme máis en mostrarvos edificios que poden aparecer en calquera libro, senón que voume deter en outras instantáneas que me chamaron a atención como estas.

                                                                     
Aparcamento en Chinatown

                                                             Casita en aluguer en White House

                                                           Ponte levadizo de Mystic River

Tamén parece ser un país onde todo é posibe.

                                                              Escola hebraica Joseph Kushner

                                                                 Cartel exposto nas Nacións Unidas

                                                                         Escultura en Grounds for Sculture

                                                                            Tenda en Mystic River

Pero, sobre todo, nel habita un pobo que soubo comprender, respectar e manter o medio natural sobre o que se asenta e mima.

                                                                               Hudson River

                                                                            Grounds for Sculture

                                                                              Round Valley

Sen dúbida, impresionoume a limpeza do campo e a perfecta integración da vida humana no medio natural ante o que baixa a cabeza en sinal de respecto. Comeza o outono e as follas das árbores tínguense de cores vermellos. Aínda caen lentamente, cómodamente balanceadas pola brisa suave que os últimos raios cálidos do sol alenta.

Chegarán xeadas, nevadas e posibles desastres naturais, pero esta xente ten claro o que quere atopar cando a neve sexa bebida pola terra. Saben que so é cuestión de tempo, a primavera reactivará a vida nos bosques, ríos, praias e montañas que volverán a manifestarse tal e como os seus avós e os avós dos seus avós, os coñeceron. E isto rabuña a miña conciencia, eu sei o que me gustaría atopar cando as longas sombras invernais desaparezan. Sen embargo, imponse a evidencia, na miña terra mañá nada será igual a hoxe. Todo se destrúe a golpe de ignorancia ou talón. Quizais porque non sabemos comprender nin valorar o que temos, estamos condenados a admirar sempre o que outros saben conservar. Deixo as bágoas para mañá!

EXPLORANDO NEW YORK 14/09/12

Aquí estamos de novo! O venres participamos nas saídas didácticas organizadas por Newark Academy e ata non sentarnos as profes diante dos ordenadores non foi posible compartir as fotos que fixéramos.
GRUPO C (Chon)- Pasaron toda a mañá en CENTRAL PARK onde chegaron así de contentos.

E a súa alegría aumentou cando atoparon os campos de fresas, aínda que parece que non compartiron con moita xente o seu doce descubrimento.

Aburridos de buscar entre árbores, algunhas rapazas decantáronse polo mundo animal. Aínda que non o pareza, eses pingüinos son de verdade! Refírome aos de atrás, claro.

Sen embargo,  non todos concentraron os seus esforzos na exploración, mirade senón onde pillaron a Daniel. Pillín, pillín.

¿A quen chamaría con tanta urxencia? Non parecía que o estivera pasando mal.
Pero non foi o único que botou unha canita ao aire. Estas señoritas tamén atoparon diversión onde so imaxinaban natureza.

E, precisamente, iso foi o que non faltou: moita imaxinación.

GRUPO L (Luisa)- Nos pasamos a mañá camiñando polas rúas de NEW YORK. Diante dalgúns dos edificios máis representativos, parábamos e atendíamos á explicación que nos daban os profesores. Os rapaces mostráronse así de atentos e ata colleron notas! Benditiños!

Pero, entre a calor e a camiñata, agradeceron uns minutos de descanso. Iso sí, no recuncho dos artistas, a carón de Central Park.

Máis relaxados, volvimos a elevar a vista ao ceo para seguir admirando xigantes con garras metálicas enterradas no asfalto. Este en concreto, presumía do seu Art Decó en medio doutros edificios minimalistas.

A nosa sorpresa foi atopar, entre tanto xigante, este enanito tan poderoso con forma de manzá e herméticamente pechado nunha pantalla de cristal.

Ten fama de froita prohibida, tamén de froita da discordia, pero creo que os rapaces/zas non lles importaría caer na súa tentación antes de comer o que tiñan de menú.

                         1ª Lección culinaria: Como conseguir probar sabores novos sen fruncir o ceño.

Agora estamos disfrutando dunha  fin de semana longa, pero vouvos mandar fotos do sol, da luz e dalgúns lugares interesantes que visitamos.

A ARTE DA FESTA 13/09/12

Hoxe aventurámonos polo mundo etéreo da arte e fomos visitar un parque precioso cheo de esculturas chamado: GROUNDS FOR SCULTURE, onde atopamos pezas tan fermosas como esta.

Tamén as había aterradoras.

Misteriosas, como esta muller que mira atrás invitándonos a seguila. Onde irá?

E fantasmagóricos seres andróxinos que emerxen do vapor de auga.

Incluso, algunhas parecían alongarse coas ramas das árbores.

Entre tantos seres de metal e pedra, sorprendímonos ao recoñecer a algúns deles: eran os protagonistas de cadros moi famosos que, ao parecer, romperon os marcos que os tiñan prisioneiros e se quedaron a vivir no parque. Xunto a eles, os nenos posaron para renombrados artistas como Renoir o Manet.

Ata as profes serviron de inspiración a E. Munch.

Despois de tanto deleite, visitamos o campus da universidade de PRINCETON. Para todo pai e nai é un orgullo ter a un fillo nunha das universidades máis prestixiosas de USA. Pois mirade que pasou esta tarde, os vosos nenos están a piques de acceder a este centro educativo pola porta grande.

Pero non se contentaron con franquear a entrada, senón que ocuparon o seu sitio nas aulas.

E fixeron algo máis...baixade o cursor, por favor.

Aí os tedes! Xa podedes dicir que os vosos fillos estudaron na universidade de Princeton, polo menos por un día. Ja,ja,ja. Ata parecen concentrados nos papeis que tiñan entre as mans (algún seguro que estaba ao revés!).

Como comprenderedes, non todo vai ser esforzo e estudo, así que, para rematar o día, tivemos "fiestuqui" de despedida na casa dun dos alumnos. Así comezou a festa.

Non podían faltar uns toques co balón.

Seguidos de altos de vértigo nunha cama elástica.

Máis tarde, baño nunha piscina aberta de auga quente e cea tipo buffet no xardín.

 

Ata mañá.